Հայ մեծանուն երգչուհի, ՀԽՍՀ ժողովրդական արտիստ Արաքսյա Գյուլզադյանը ծնվել է 1907 թվականի հունիսի 5-ին՝ Ալեքսանդրապոլում։ 1926-1955 թվականներին եղել է Հայաստանի Ռադիոկոմիտեի ժողգործիքների անսամբլի մեներգչուհի։ 1955-1967-ին՝ Հայֆիլհարմոնիայի մենակատարուհի։ Կատարել է հայկական, իրանական ժողովրդական և աշուղական երգեր, ինչպես նաև հայ կոմպոզիտորների ստեղծագործություններ (ռոմանսներ և երգեր)։ 1939 և 1965 թվականներին Մոսկվայում մասնակցել է հայ արվեստի տասնօրյակներին։ Եղել է Շերամի երգերի լավագույն կատարողներից («Քեզանից մաս չունիմ», «Շորորա», «Դու իմ մուսան ես» և այլն)։ Նրա ուսուցիչներից էր Ռոմանոս Մելիքյանը։
Մահացել է 1980 թվականի հոկտեմբերի 7-ին՝ 73 տարեկանում։ Հետագայում նրա դուստրը՝ Դոնարա Գյուլզադյանը հետաքրքիր պատմություն է պատմել մայրիկի կյանքից։ 
- Մայ­րիկս այ­ցե­լում է կա­հույ­քի խա­նութ, որ­տեղ տես­նում է շատ գե­ղե­ցիկ, հե­նա­կով աթոռ­ներ: Հա­վա­նում և ու­զում է գնել այդ 8 աթոռ­ը: Վա­ճա­ռո­ղու­հին նե­րո­ղու­թյուն է խնդրում և մեր­ժում մայ­րի­կիս, ասե­լով, որ դրանք Վար­պե­տը պի­տի գնի: Մայ­րիկս գնում է վար­պե­տի՝ Ավե­տիք Իսա­հա­կյա­նի տուն, ներս մտնե­լիս եր­գե­լով «Սի­րե­ցի, յարս տա­րան» եր­գը: Իսա­հա­կյա­նը լսում է եր­գը, շատ ջերմ ըն­դու­նում  և այ­ցե­լու­թյան նպա­տա­կը իմա­նա­լով՝ ասում է․
- Արաք­սի ջան, ղուր­բանդ էղ­նիմ, արի իրա­րից չնե­ղե­նանք ու նար­դի խա­ղանք, ով կրեց՝ նա էլ կառ­նի աթոռ­նե­րը:
Եվ սկսում են խա­ղալ: Մայ­րի­կիս բախ­տը ժպտում է, նա մար­սով ավար­տում է խա­ղը: Վար­պե­տը, կես-կա­տակ, կես-լուրջ, եր­գում է. «Սի­րե­ցի, աթոռ­ներս տա­րան»: Եվ այդ աթոռ­նե­րը մայ­րիկս է գնում: Հիմա կան այդ աթոռ­նե­րը և շատ լավ վի­ճա­կում են: Դրանցից մե­կը սի­րով նվի­րե­լու եմ Վար­պե­տի տուն-թան­գա­րա­նին, ինչ­պես խոս­տա­ցել եմ նրա սի­րե­լի թո­ռա­նը՝ Ավիկ Իսա­հա­կյա­նին:
(Ցա­վոք, Դո­նա­րան չհասց­րեց կա­տա­րել նվի­րա­տվու­թյու­նը:)