Արտյոմ Մանուկյանը, որ բազմաթիվ երաժշտասերների սրտեր է հասցրել գերել իր թավջութակի գեղեցիկ ու հուզառատ ձայնով, մեր իրականության ամեագունեղ երաժիշտներից մեկն է: Գեղեցիկի, երաժշտությունը մարմնով ու հոգով զգալու, ամեն նոտայի հետ նորովի ինքդ քեզ վերապրելու մասին է նրա արվեստը:

Մանուկյանը ծնվել 1983 թ. Երևանում: 2005 թ. ավարտել է  Երևանի Կոմիտասի անվան պետական կոնսերվատորիան ու այդ տարիների ընթացքում հասցրել է վերապատրաստվել Ռուսաստանում, Գերմանիայում ու Հունաստանում: Երիտասարդ երաժիշտը 2006-ին նվագել է “Armenian Navy Band”-ում, նույն տարում նա միացել է «Կատուներ» խմբին: Մանուկյանը 2008 թ. ստեղծված “Nooz band”-ի համահիմնադիրն է:  2009-ին Նարեկ Հովսեփյանի (A. Chilla) հետ համատեղ  սկիզբ են դրել “NewPeople” նախագծին: Նախագիծը զբաղվում է տեղական ու արտասահմանյան ռեփ արտիստների ձայնագրմամբ: 2010 թ. երաժիշտը տեղափոխվել է Լոս Անջելես՝ կենտրոնանալով միայն երաժշտության վրա: Մանուկյանը հասցրել է համագործակցել նաև Տիգրան Համասյանի և գիթարիստ Վահագնի հետ:

Երեկ՝ հունիսի 8-ին տեղի ունեցավ Արտյոմ Մանուկյանի և Արման Ջալալյանի (թմբուկ) ու Արթուր Գրիգորյանի (սաքսոֆոն) համատեղ ելույթը ՀԲԸՄ-ում (AGBU): Արտյոմ Մանուկյանին Երևանը շատ էր կարոտել, այդ պատճառով էլ դահլիճը լեփ լեցուն էր:
Միջոցառման ավարտից հետո երաժիշտը զրուցեց Vivaro News-ի մեր լրագրողի հետ:

-Երաժշտությունն ի՞նչ տեղ է զբաղեցնում Ձեր կյանքում:

-Ամենամեծ: Ամեն ինչից վեր, որովհետև երաժշտությունն ինձ համար ամենուր է, ամեն ինչում է: Ապրելակերպ է, ամեն ինչ է, ոգեշնչում է:

-Ի՞նչն է Ձեզ ոգեշնչում ստեղծագործելիս:

-Ամեն ինչը: Little things՝ ինչպես ասում են: Ինձ քաղաքներն են շատ ոգեշնչում (“Citizen” ալբոմը դրա վառ օրինակն է), կյանքն իր որջ գեղեցկությամբ, այս վերջին 3-4 տարիներին երեխաս՝ (“Waltz for Maya” երաժշտությունը գրվել է հատուկ դստեր համար): Մի խոսքով`կյանքը, ճանապարհորդությունները. շատ եմ ճանապարհորդում:

-Հայրենիք մշատապես վերադառնալու մտադրություն ունե՞ք:

-Ունեմ, բայց ոչ հիմա: Պետք է գնաս, կարոտես ու ետ գաս, ու ինչքան գնում գալիս ես, այդքան փոխվում ես: Ես աշխատում եմ ինձ վրա, որովհետև այնտեղ մրցակցությունը շատ մեծ է, և ամեն մեկը ջանք չի խնայում այդ մրցակցության մեջ իրենն ասելու համար:

-Դուք Ձեզ ինքնառեալիզացված համարո՞ւմ եք: 

-Գիտեք, կյանքում հաճախ է լինում, որ թվում է՝ գտել ես քոնը ու ամեն բան այնպես է, ինչպես, որ պետք է լինի: Բայց հաջորդ վայրկյանին նոր բան է բացվում մեջդ, ու հասկանում ես, որ զրոյից ամեն բան նորից պետք է սարքվի, և այդպես էլի ու էլի …: Չեմ կարծում,  որ մի տեղ ավարտվելու է այդ ընթացքը: Միշտ աճելու տեղ կա, անդադար:

-Ո՞րն է Ձեր կյանքի կարգախոսը:

-Առանձնահատուկ կարգախոս չունեմ: Իմ կարծիքով պետք է սիրես այն, ինչ անում ես: Դա ամենամեծ կարգախոսը կարող է լինել:

 

-Այս այցելության ընթացքում էլ ի՞նչ պլաններ ունեք:

-Վաղը հանդիպում ունեմ TUMO-ում, գուցե այս տարվա վերջ workshop-երի համար գամ էլի TUMO՝ երեխաներին դասավանդելու:

-Իսկ ի՞նչ հաճախականությամբ եք գալիս Հայաստան:

-Փորձում եմ գալ որքան հնարավոր է հաճախ. տարին մեկ կամ երկու անգամ:

Լուսանկարները և հարցազրույցը՝ Մարիամ Սուքիասյանի:

 

---