Հույս բառի գործիական հոլովի այս երկու տարբերակներն էլ ճիշտ են, եթե ճիշտ տեղում ենք գործածում։ Հուսով֊ը օժանդակ եմ բայի հետ է հանդես գալիս․ «Ես հուսով եմ, որ ինձ ճիշտ կհասկանաս», «Մենք հուսով ենք՝ ամեն ինչ լավ կլինի»։ Հուսով եմ֊ը հավասարարժեք է հույս ունեմ֊ին․
Հուսով եմ / հույս ունեմ, որ չես մոռանա։
Այսինքն՝ նախադասության մեջ Հուսով եմ-ը առանձին ստորոգյալ է դառնում։
Իսկ հույսով֊ը՝ իբրև գործիական հոլովով գոյական, նախադասության մեջ հենց ստորոգյալի լրացում է լինում՝ պատասխանելով ինչո՞վ կամ ինչպե՞ս հարցերին․
Հույսով սպասում է, հույսով ապրում է = հույսով է ապրում։
Սխալ է ասել՝
Այդ հուսով էլ բոլորը գնացին քնելու:
Պետք է ասել՝
Այդ հուՅսով էլ բոլորը գնացին քնելու:
Կամ՝
Դուք հույսով եք, որ նա կկատարի՞ իր խոստումը։
— Այո, հույսով ենք։
Պետք է ասել՝
Դուք հուսով եք, որ նա կկատարի՞ իր խոստումը։
— Այո, հուսով ենք։
Կարդացեք նաև՝
