Քյոթահիայում Կոմիտասին անվանում էին «Թափառական փոքրիկ երգիչ»։
Երբ Սողոմոնը ձայնագրում էր Էջմիածնի շրջակայքի գյուղերում հայտնի երգերը, գյուղացիները նրան տվել էին «Նոտայի Վարդապետ» անունը"
Երբ Կոմիտասը ծնվեց, մայրը 16 տարեկան էր:
Խոսում էր Հայաստանի տարբեր բարբառներով:
Կոմիտասը չէր խմում, չէր ծխում: Ամառ, թե ձմեռ՝ քնում էր մշտապես բաց պատուհանով: Պառկում էր հատակին՝ առանց ներքնակի ու բարձի:
Մտերիմ էր իր աշակերտների հետ. չէր խուսափում նրանց հետ կատակելուց: Սակայն դասերին ու փորձերին խիստ էր ու պահանջկոտ:
Իր սիրելի սաներին ու մտերիմներին անվանում էր «քէրթէնքէլէ»՝ մողես, և ինքն էլ մողեսի տեսքով կրծքազարդ ուներ:
Կոմիտասի տանը խոսում էին միայն թուրքերեն։
Անչափ գեղեցիկ ձեռագիր ուներ:
Սիրում էր նարդի խաղալ ուժեղների հետ: Հաղթելու դեպքում Կոմիտասը խաղակցին ասում էր. «Դե, գնա, բաբայիդ բարև արա», իսկ երբ պարտվում էր, վեր էր թռչում ու գնում վազվզելու երեխաների հետ:
Սիրում էր ժամանակակից իրեր՝ կնիքներ, այցեքարտ, անվանական ծրար:
Տաղանդավոր պարող էր: Պարում էր տղամարդկանց խիզախ, խրոխտ, մարտական սուրով պարերից մինչև շինական կանանց պարերը` ձայնի հարազատ ելևէջներով ու մարմնի ու ձեռքերի նուրբ շարժումներով:
Սողոմոն Սողոմոնյանը օծվել է 7-րդ դարի նշանավոր բանաստեղծ, շարականների հեղինակ Կոմիտաս կաթողիկոսի անունով:
Դասարանցիների պատմելով՝ նիհար ու գունատ տղա էր, խոհեմ ու բարի։ Վատ էր հագնվում: Սողոմոնին հաճախ տեսնում էին լվացքատան սառը քարերին քնած։
Դեթրոյթում հայ մի կին բանկում նստած սպասելիս է լինում, միջին տարիքի սևամորթ մի կին է գալիս փոքր տղայի հետ, կողքին նստում, ու էս հայը հա լսում է, թե ոնց է սևամորթը պարբերաբար սաստում տղային՝ կանչելով.
– Գըմայդաս, Գըմայդաս, թե բա՝ come here, ում հետ եմ, այ տղա, Գըմայդաս:
Կինը հետաքրքրվում է, թե բա՝ կներեք, ի՞նչ է Ձեր տղայի անունը: Սևամորթը, թե բա՝ Գըմայդաս: Հայ կինն ասում է. «Վայ, ինչ հետաքրքիր է: Գիտե՞ք, մենք մի կոմպոզիտոր ունենք, անունը՝ Կոմիտաս»: Սև կինն էլ, թե բա՝ մեր Գըմայդասն էլ է շատ հայտնի սևամորթ կոմպոզիտոր, ասեմ ավելին՝ մերն էնքան հայտնի է, որ մերի արձանը Դաունթաունում է դրած:
Վերջում պարզվում է, որ Դաունթաունում մե՛ր Կոմիտասի արձանն է դրած, պարզապես բրոնզից, հետևապես՝ սեփ-սև:
