Վինսենթ վան Գոգն ընդամենը 10 տարվա ընթացքում ստեղծել է 36 ինքնանկար։ Այս աշխատանքները նրա մասին չեն, թե ինչպիսի տեսք ունի Վան Գոգը (մենք դա մեկ նկարից էլ գիտենք), այլ այն մասին, թե ինչպես է նա զարգացել որպես նկարիչ:

Վան Գոգի ինքնանկարները բանալին են` հասկանալու, թե ինչպես էր նա ցանկանում ընկալվել որպես նկարիչ, և ինչպիսինն էր նրա հոգեբանությունը:

Ստորև ներկայացնում ենք Վինսենթ վան Գոգի 5 ինքնադիմանկար.

Ինքնադիմանկար մոխրագույն գլխարկով, 1887 թվական

Վան Գոգի այս դիմանկարում տեսնում ենք, թե ինչպես է նա ուսումնասիրել և կիրառել պուենտիլիստների տեխնիկան։ Բայց կետերը ներկելու փոխարեն տարբեր ուղղություններով ներկի կարճ շերտեր է օգտագործում արտիստը։ Նա նույնիսկ մի տեսակ լուսապսակ է ստեղծել իր գլխի շուրջը։ Այն ծառայում է որպես նախերգանք այն բանի, ինչը հետագայում կդառնա նրա այցեքարտը:

Ինքնադիմանկար վիրակապված ականջով և ծխամորճով, 1889 թվական

Վան Գոգը նկարել է այս ինքնադիմանկարը հիվանդանոցում գտնվելու ժամանակ: Այն, ինչ տարբերում է այս դիմանկարը նախորդներից, նկարչի արտաքինի կտրուկ փոփոխությունն է: Վան Գոգը կարծես հոգնած է և հիասթափված: Նա քիչ բան էր հիշում Գոգենի հետ տեղի ունեցած ողբերգական դեպքի մասին (ըստ պաշտոնական պատմության՝ հոլանդացի նկարիչը ածելիով կտրել է ականջը՝ 1888 թվականին Գոգենի հետ վիճաբանությունից հետո։ Առատ արյունահոսությամբ Վան Գոգը հասարակաց տուն է գնացել և կտրած ականջը փոխանցել Ռեյչել անունով մարմնավաճառին): 

Ինքնադիմանկար վիրակապված ականջով, 1889 թվական 

Վան Գոգը նկարել է այս ինքնադիմանկարը հիվանդանոցից տուն վերադառնալիս՝ իր ականջն այլանդակելուց հետո: Նկարիչն իր ինքնանկարների համար օգտագործել է հայելի, ինչի պատճառով ոմանք սխալմամբ կարծում են, թե նա ձախ ականջի փոխարեն կորցրել է աջ ականջի մի մասը։

Վան Գոգն իր ստուդիայում՝ վերարկուով և գլխարկով։ Նրա դեմքի արտահայտությունն անշարժ է ու մելամաղձոտ։ Աջ կողմում մենք տեսնում ենք ճապոնական տպագիր. Վան Գոգը սիրում էր ճապոնական արվեստը, և այն բազմիցս օգտագործել է որպես ոգեշնչման աղբյուր:

Ինքնադիմանկար, 1889 թվական

Այս կտավը Վան Գոգի նկարած ամենավերջին ինքնադիմանկարներից է։ Հիվանդանոցում կամավոր մնալու առաջին ամիսներին նկարիչը հիմնականում նկարել է շրջակա բնապատկերը։ Բայց 1889 թվականի հուլիսի սկզբին, երբ նկարելիս է եղել մանկատան մոտ գտնվող դաշտերում, Վինսենթը նյարդային ծանր խանգարում է ունեցել, որը կարող էր լինել էպիլեպսիայի ախտանշան: Հինգ շաբաթ շարունակ անաշխատունակ և խիստ վրդովված նկարիչն ամբողջ օրն անցկացնում էր իր արվեստանոցում՝ հրաժարվելով նույնիսկ այգի դուրս գալուց: Այս նկարը նրա ստեղծած առաջին աշխատանքն է այս իրավիճակից վերականգնվելուց հետո։ 

Ինքնադիմանկար, 1889 թվական

Արվեստի պատմաբանները համոզված չեն՝ արդյո՞ք այս կտավը կամ «Ինքնադիմանկար առանց մորուքի»-ն Վան Գոգի վերջին ինքնադիմանկարն է։ Վինսենթի հագին կոստյում է, այլ ոչ թե վերարկու, որը սովորաբար կրում էր աշխատելիս։ Նրա դիմագծերը կոշտ են ու նիհար, կանաչ աչքերն անհաշտ ու անհանգիստ են թվում: Լուծվող գույները և բուռն նախշերն ազդանշան են լարվածության և ճնշման զգացումի՝ խորհրդանշելով նկարչի այն ժամանակվա հոգեվիճակը:

Նկարիչը կարծում էր, որ այստեղ ներկայացված նկարն արտացոլում է իր «իսկական բնավորությունը»։