Նոյեմբերի 9-ին Ա.Խաչատրյանի համերգասրահում Ա. Խաչատրյանի 5-րդ միջազգային փառատոնի շրջանակներում Հայաստանի պետական երիտասարդական նվագախմբի հետ միասին ելույթ ունեցավ շվեյցարացի ջութակահար Դեյվիդ Նեբելը:
Նեբելը ծնվել է 1996 թ. Ցյուրիխում, Շվեյցարիա: Հեռանկարային այս երիտասարդը դեռևս 9 տարեկանում ցնցել է հանդիսատեսին Անտոնիո Վիվալդիի «Տարվա եղանակները» ստեղծագործության իր գեղեցիկ կատարմամբ: Առաջին մրցույթը Դեյվիդը հաղթել է 2009 թ., և հենց նույն տարում էլ մենահամերգով հանդես եկել հարազատ Ցյուրիխում:
Արդեն 2016-2017 թթ. տաղանդավոր երիտասարդը Բալթիկ ծովի ֆիլարմոնիկ նվագախմբի և դիրիժոր Քրիստիան Ջարվիի հետ թողարկել է իր այդքան երկար սպասված ձայնասկավառակը: Այսօր Դեյվիդը համարվում է ամենախոստումնալից ջութակահարներից մեկը, և նա խոսք է տալիս, որ կշարունակի զարմացնել և գերել երաժշտության սիրահարներին:
VivaroNews Culture-ը՝ զրուցել է Դեյվիդ Նեբելի հետ:
-Դեյվիդ, ի՞նչ էիք զգում այն պահին, երբ առաջին անգամ վերցրեցիք ջութակը:
-Ես շատ երիտասարդ էի, անգամ չեմ էլ հիշում: Կարծեմ 5 տարեկան էի, երբ առաջին անգամ ջութակը ձեռքս վերցրի: Ծնողներս ասում են, որ այն շատ սիրեցի, քանի որ ծնվածս օրվանից խելագարվել եմ երաժշտության համար: Ինձ համար երաժշտությունը բնական երևույթ է, այն միշտ ինչ-որ գեղեցիկ, գերող բան եմ համարել:
-Ինչպե՞ս ստացվեց, որ բոլոր երաժշտական գործիքներից ընտրեցիք հենց ջութակը:
-Անկեղծ ասած՝ մայրս պրոֆեսիոնալ ջութակահար է. նա նվագախմբերի հետ է միշտ ելույթ ունեցել: Դեռ մանկուց հետևում էի նրան: Հենց մայրս էր, որ ինձ ու ջութակին «ծանոթացրեց». կարելի է ասել, որ ես ջութակի հետ եմ մեծացել: Փոքր տարիքում դեռ չգիտեի, թե որ երաժշտական գործիքն եմ ընտրելու, բայց երբ մայրիկս ինձ ջութակ տվեց, ես այն սիրեցի: Արդեն 16 տարի է ջութակով եմ «տարված»:
-Ո՞ր երաժիշտներն են Ձեզ հիասցնում:
-Ես հիանում եմ դասական ջութակահարներով, քանի որ նրանց ստեղծած ձայնը շատ յուրահատուկ է: Ես միշտ փորձում եմ նրանց հետ մեկ հարթակի վրա հայտնվել, բայց գիտակցում եմ, որ իրականում դա անհնար է: Իմ նշած այդպիսի երաժիշտներից են Դավիդ Օյստրախը, Լեոնիդ Կոգանը, Յաշա Հայֆեցը. նրանք են իմ երաժշտական հերոսները:
-Դեյվիդ, ո՞րն է Ձեր ոգեշնչման աղբյուրը:
Կարծում եմ, որ երաժշտությունն ինքնին ոգեշնչում է ինձ, այո՛, երաժշտությունն իմ ոգեշնչումն է: Բացի այդ, ես ոգեշնչվում եմ իմ տրամադրությունից՝ անկախ նրանից երջանիկ եմ, թե՝ տխուր: Գիտեք, երբեմն կյանքը երջանկացնում է քեզ, իսկ երբեմն էլ՝ տխրեցնում, և դու կարող ես այս զգացողությունները դնել երաժշտությանդ մեջ: Անկեղծ ասած, ոչ մի արտասովոր բան չկա. հենց երաժշտությունն ու մարդիկ են իմ ամենամեծ ոգեշնչումը:
-Երաժշտությունը Ձեզ համար…
Ամեն ինչ է:
-Ձեր կարգախոսն է…
Եղի՛ր դրական (ժպտում է):
-Դեյվիդ, ի՞նչ խորհուրդ կտաք սկսնակ երաժիշտներին:
Եթե իսկապես ցանկանում եք դա անել՝ արե՛ք, մի՛ լսեք, թե ինչ կասեն մարդիկ. եթե ցանկանում եք անել դա՝ ապա վերցրե՛ք գործիքը և արե՛ք այն, ինչ ճիշտ եք գտնում:
-Նկարագրեք խնդրում եմ ինքներդ Ձեզ մի քանի բառով:
-Հմ, դժվար հարց եք տալիս: Ինչպե՞ս նկարագրեմ ինձ… Լավ, ես Դեյվիդն եմ, սիրում եմ ճանապարհորդել, սիրում եմ երաժշտություն լսել, սիրում եմ քնել և ուտել (ծիծաղում է):
-Եթե չլինեիք երաժիշտ՝ կլինեիք…
-Օդաչու:
-Եթե հենց հիմա կարողանայիք փակել աչքերը և հայտնվել Ձեր սիրելի վայրում, ո՞րը կլիներ դա:
-Գիտեք, ես երջանիկ եմ այստեղ՝ լավ մարդիկ, համեղ խոհանոց, գերազանց հյուրընկալություն, ես իսկապես վայելում եմ այստեղ լինելս, և չէի ցանկանալ լինել մեկ այլ վայրում:
-Դեյվիդ, ամենավերջում մի փոքր պատմեք Ձեր և Սերգեյ Սմբատյանի համագործակցության մասին:
-Իրականում՝ սա իմ և Սերգեյի առաջին համագործակցությունն է: Կես տարի առաջ ես նվագախմբի հետ ելույթ էի ունենում Աբու Դաբիում և այնտեղ պատահաբար հանդիպեցի Սմբատյանին: Այդ հանդիպումը շատ յուրահատուկ էր, ինձ համար, քանի որ գիտակցում եմ, թե ինչ հոյակապ մարդ է նա: Ինձ համար մեծ պատիվ և հաճույք է հանդես գալ նրա հետ. նա երաժշտությունը շատ յուրօրինակ կերպով է ստեղծում: Մեր օրերում Սերգեյի պես մարդկանց գտնելը շատ բարդ է:
Զրուցեց՝ Մարիամ Սուքիասյանը
